Τελευταίο δρομολόγιο...

Το πούσι εἶχε ἁπλωθεῖ στόν ἐρημωμένο σταθμό που στεκόταν στήν μέση του πουθενά περιμένοντας τους τελευταίους ἐπιβάτες. Δέν ἄργησε νά ἀκουστεῖ ὁ θόρυβος ἀπό τίς μηχανές του τρένου καθώς οἱ τόννοι σιδήρου του γλιστροῦσαν πάνω στίς ράγες. Το κιτρινωπό φῶς του σταθμοῦ χάθηκε ἀπ'΄τους καπνούς. Ἡ σφυρίχτρα του ἡλικιωμένου σταθμάρχη ἔδινε το τελειωτικό χτύπημα στήν σιωπή. Το τρένο σάν μανιασμένο θεριό ξεχύθηκε ἀπ'΄τον παλιό σταθμό σκίζοντας τον ἀέρα. Σέ λίγα λεπτά ἔμοιαζαν μέ λευκή σκόνη τα φῶτα πίσω του. Ἔτρεχε , ἔτρεχε δέν σταματοῦσε...ἦταν το τελευταῖο δρομολόγιο. Εἶχε μόνο ἕνα σταθμό. Το τέλος. Σάν σκιάχτρα φάνταζαν στό διάβα του τα γυμνά δέντρα. Δύσκολη νύχτα. Κρύα. Μόνος ὁ ὁδηγός μπροστά κοιτοῦσε το τρένο νά κυλάει στίς ράγες. Σήκωσε τα πέτα του παλτοῦ του καί κατέβασε την τραγιάσκα του. ''Πάει μόνο του' , σκέφτηκε. 'Ἄραγε ποιοί τρελοί νά ταξιδεύουν τέτοια ὥρα; δέν πρέπει νά εἶναι καί πάρα πολλοί', ἀναρωτήθηκε. Εἶχε συνηθίσει πιά τόσα χρόνια αὐτό το δρομολόγιο. Ἄνοιξε το τρανζίστορ νά ἀκούσει γνώριμες φωνές. Το ταξίδι ἦταν μακρύ καί ἤθελε νά ξεχαστεῖ. Χιλιάδες σκέψεις περνοῦσαν ἀπ' τό μυαλό του καθώς σιγομουρμουρούσε ξεχασμένα τραγούδια. Τα τραγούδια ὅμως φεύγουν, τ΄ἀκοῦς καί σβήνουν...Δέν σέ ἀκοῦν, δέν σέ νοιώθουν...Το τρένο συνέχισε νά σκίζει την ἄγρια νύχτα. Κοίταξε γύρω του, δέν ἔβρισκε κάτι νά του θυμίζει ἕνα χαμόγελο. Μόνος γιά ἀκόμα ἕνα βράδυ, μόνος...Ἕνα μισοδιπλωμένο χαρτί εἶχε στριμωχτεί κάτω ἀπ'΄την ἀρβύλα του. Ἔσκυψε ἀργά καί το πῆρε. Ἦταν ἡ κατάσταση ἐπιβατῶν. Περίεργο μά την ἀλήθεια..Το πρόσωπο του ἔλαμψε. Χαμογέλασε...Διαπίστωσε μόλις ἐκείνη την στιγμή ὅτι δέν ἦταν μόνος. Ἦταν κι ἄλλοι στό τρένο. Κι ἅς ἦταν μόνο 4...