Περί ὡριμότητος μέχρι…σαπίλας !

‘’…Ἡ ἐπιλογή ἑνός κόμματος, ἑνός πολιτικοῦ προγράμματος ἀπ' τον ψηφοφόρο, θά πρέπει νά ἔχει γνώμονα την ἐξασφάλιση  της  εὐημερία των Πολιτῶν καί τοῦ Ἔθνους. Ἀπαιτεῖται ἑπομένως μιά ὥριμη καί ὑπεύθυνη πολιτική βάση.  Τί σημαίνει ὅμως  ὥριμη καί ὑπεύθυνη πολιτική βάση; Κάθε τι ὁλοκληρώνεται ὅταν περάσει μέσα ἀπό κάποιες φάσεις ὡρίμανσης. Ἡ Ἑλληνική κοινωνία εἶχε καλῶς ἤ κακῶς την εὐκαιρία νά βιώσει πολλές φάσεις πολιτικῆς ὡρίμανσης. Ὅλος ὁ 20ος αἰώνας βρίθει ἀπό ἐσωτερικούς καί ἐξωτερικούς πολέμους  που διαδραμάτισαν σημαντικώτατο ρόλο στήν νεώτερη Ἱστορία. Τα γεγονότα αὐτά σμίλευσαν συνειδήσεις που εἶναι ἔκδηλες ἀκόμα καί σήμερα. Μέσα ἀπ' το πρίσμα αὐτῶν των γεγονότων, θά περίμενε κάποιος νά ἔχει διαμορφωθεῖ μιά μαχητική κοινωνική συνείδηση, μιά κοινωνία ἑτοιμοπόλεμη  νά διεκδικήσει καί νά ἀγωνιστεῖ. Ἄντ΄αὐτοῦ κρίνοντας την κατάσταση που ἔχει περιέλθει  ἡ χώρα σήμερα, ἕνας μετριοπαθέστατος παρατηρητής θά χαρακτήριζε παιδαριώδη, γιά νά μήν πῶ νηπιακή, την πολιτική ὡριμότητα της Ἑλληνικῆς κοινωνίας. Μιά κοινωνία χωρίς προσανατολισμό ,ἐγκλωβισμένη σέ ἰδεολογικά παραληρήματα που στοίχειωσαν ἐδῶ καί δεκαετίες . Μιά μεταπρατική πολιτική σκέψη που σήμανε το τέλος της ἐλεύθερης πολιτικῆς διανόησης. Μιά ὁμαδοποίηση που θυμίζει περισσότερο ἀνθρώπινα μαντριά παρά κοινωνίες πολιτῶν. Οἱ τύποι λοιπόν που διαχειρίζονται την ἐξουσία δέν εἶναι πολιτικοί ἀλλά τσοπάνηδες που ὁδηγοῦν  τα πρόβατα. Γιά νά το πῶ πιό κομψά, ποιμένες που κατευθύνουν το ποίμνιο τους…Καί ἀπό ποιμένες καί μαντρόσκυλα ἄλλο τίποτα! Ὅσο ὑπάρχουν ποίμνια θά ὑπάρχουν καί αὐτοί…’’

                                                                                          

                                                          Ἀπόσπασμα ἁπ’τό βιβλίο  << Ὁ  Ἀντικοινωνικός >>